Bij dat woord denk ik – en jij wellicht ook – direct aan een oud gebouw met een toren en een klok, midden in een dorp of stad waar op zondagochtend wat mensen in en uit schuifelen. “Ze zien maar. Wat een inspiratieloze, dooie boel. Je moet er maar trek in hebben. Ik draai me nog een keer om in mijn bedje”, dacht ik tot halverwege 2015. Maar toen ontdekte ik dat de kerk iets heel anders is dan een kerkgebouw….
De kerk blijkt een warm plek te zijn waar ik thuis ben, mét alle bagage die ik mee neem. Waar aandacht, zorg en liefde voor mij is, ook al heb ik er een potje van gemaakt.
De kerk is een sterke vesting waar ik mag schuilen als ik me angstig, verdrietig, alleen of onbegrepen voel.
De kerk is de plek waar ik troost ontvang, een luisterend oor, gebed en hoop als ik ziek ben of het einde voel naderen.
De kerk is een groep mensen met een kloppend hart voor Jezus en die dolgraag mijn familie wil zijn.
De kerk is dé plek waar zich mensen verzamelen die ontdekt hebben dat ze – zonder God – een speelbal zijn van situaties en omstandigheden, die weten dat ze vanuit hun eigen kracht geen vat zullen krijgen op het leven. Mensen die ervaren hebben dat Jezus uitnodigen in je leven de beste beslissing ooit is en dé start van een geheel nieuw leven.
De kerk is de plek waar ik op zondag met vreugde en verlangen heen ga en waarvan ik – als ik weer naar huis ga – denk: “nog maar een week en dan mag ik weer!”