Ik wil graag een bijzondere getuigenis met je delen over een hele indrukwekkende gebeurtenis die ik pas geleden heb meegemaakt; eentje die ik waarschijnlijk nooit meer zal vergeten. Het is enerzijds een verdrietige geschiedenis, maar anderzijds ook eentje met een glorieus einde. Het is een verhaal over hoe God zelfs in de donkerste duisternis in staat is om mensen uit de greep van het kwaad weg te grissen.
Het is ook een heel actueel verhaal. Velen worstelen met dit thema, direct of indirect. En omdat God Zijn kinderen heeft geroepen om uit te reiken naar de verlorenen van deze wereld, is het mijn hoop dat deze getuigenis jou zal aanvuren om dat ook werkelijk te gaan doen. Het is letterlijk een kwestie van leven en dood.
Laat me bij het begin beginnen. Zo’n twee en een halve maand geleden kwamen mijn man en ik opnieuw in contact met een jongeman, een oud-werknemer van ons. Ik zal hem Willem noemen. Wij waren op zoek naar personeel en hij blijkbaar op zoek naar een nieuwe baan. Dus we maakten een afspraak voor een hernieuwd kennismakingsgesprek in de week erop. Deze afspraak werd echter een paar dagen later weer afgezegd met het verhaal dat er wat tussen gekomen was.
Geen touw aan vast te knopen
Nu kan dat natuurlijk altijd, maar omdat je met het cancelen van een sollicitatiegesprek geen positief signaal uitzendt, besloten we dat ik eerst zelf wel eens even met Willem zou bellen om wat vragen beantwoord te krijgen. Die sollicitatie kon wel even wachten. En inderdaad, ons onderbuikgevoel dat ons had verteld dat er meer dan ‘wat’ aan de hand was in het leven van Willem, dat klopte vrij goed. Er was van alles aan de hand, zowel privé als qua werk. Sterker nog: het was een regelrechte puinhoop waar voor mij als buitenstaander in het begin nauwelijks een touw aan vast te knopen was.
Disclaimer:
En laat ik hier in het begin wel meteen even een duidelijke disclaimer plaatsen. Wat ik met je ga delen, is enkel Willems kant van het verhaal. Ik ken zijn voorgeschiedenis en ook de mensen waarover hij gesproken heeft niet. Het zou dus zomaar kunnen dat Willem mij op bepaalde punten een iets rooskleuriger beeld over zijn eigen aandeel heeft geschetst dan wat er werkelijk speelde.
Weet dat ik geenszins de intentie heb om wie dan ook te veroordelen voor welke rol in dit verhaal dan ook. En voor mijn getuigenis op zich maakt het verder niet uit hoe anderen naar de situatie gekeken hebben. Het gaat erom hoe Willem door zijn ogen naar de wereld keek. Uiteindelijk zorgde dat ervoor dat hij deed wat hij deed.
Toen ik dus doorkreeg dat Willem zijn leven behoorlijk overhoop lag, schoof het sollicitatiegesprek al snel naar de achtergrond. We zijn tenslotte geen sociale werkplaats. Er moet allereerst gewoon gewerkt worden. Wel besloot ik te gaan kijken of ik Willem privé op stuk weg kon helpen zodat hij zijn leven weer een beetje terug op de rit kon krijgen. Hij werd nu volledig in beslag genomen door ‘wat mensen hem aangedaan hadden’. En dan zouden we het later, als zijn leven weer in een wat rustiger vaarwater was gekomen, alsnog kunnen hebben over opnieuw bij ons komen werken.
Een bovennatuurlijke connectie
Wat mij vanaf het begin enorm verbaasde aan mijn contact met Willem, was de manier waarop hij mij al snel in vertrouwen nam over wat er speelde. Hij vertelde bij herhaling dat ik de enige was die hij op dat moment volledig vertrouwde. En dat was totaal onlogisch aangezien we elkaar in het verleden alleen gekend hadden als werkgever en werknemer. Mijn man had wel dagelijks met Willem samengewerkt, maar ik had nauwelijks contact met hem gehad. Ik moest zelfs heel hard nadenken om me zijn gezicht weer voor de geest te kunnen halen toen hij recent weer op de radar kwam. Mede hierdoor ervoer ik al snel dat het God was Die ons aan elkaar linkte. Maar waarom?
Willem gaf aan problemen te hebben met zijn huidige werkgever, met zijn ex-vriendin, met familie, met vrienden, met buren… Eigenlijk met zijn hele sociale netwerk. De meesten hiervan kenden elkaar ook, wat zijn situatie en verhaal voor mij als buitenstaander niet heel erg overzichtelijk maakte. Het leek wel een wespennest waar hij zich in bevond.
Willem had het idee, zo vertelde hij, dat iedereen tegen hem was, dat er onderling over hem geroddeld en gelogen werd, dat hij niet begrepen werd en dat een aantal mensen samenspanden en erop uit waren om hem letterlijk kapot te maken. Hij vertelde zelfs dat hij het vermoeden had dat bepaalde mensen hem tot zelfmoord probeerden te drijven. “Maar dat gaat ze helemaal niet lukken”, zei hij. “Daar ben ik veel te sterk voor.” Achteraf gezien heb ik toen al alarmbellen af horen gaan. Waarom zou je hier namelijk over beginnen als je er niet mee bezig bent?
Wat was het verschrikkelijk triest om iemand aan de ene kant zo gebroken en wanhopig te zien, zo in een hoek gedrukt en vechtend om te overleven. Bewonderenswaardig aan de andere kant vond ik echter dat Willem in het geheel geen slachtoffer wilde zijn. Hij bleef ondanks alles loyaal aan zijn ‘netwerk’ benadrukken dat ook hij fouten had gemaakt, dingen anders aan had moeten pakken en dat hij niet wilde dat anderen gestraft zouden worden voor wat ze hem aangedaan hadden. Wat Willem wel wilde en waar hij zo naar verlangde, was om tot een oplossing te komen, om dingen af te kunnen sluiten om daarna opnieuw te kunnen beginnen. Hij wilde een nieuwe start maken, maar zijn verleden bleef hem maar hijgend op de hielen zitten.
Na mijn besluit om bij Willem langs te gaan om te inventariseren waarmee ik hem zou kunnen helpen, merkte ik al snel dat ook ik vast liep. En wel met name op Willem zelf. Hij ging namelijk te werk als een ongeleid projectiel. De tips die ik hem gaf om te doen, deed hij niet of anders, waardoor de chaos alleen maar nóg groter werd en hij zichzelf daarbij ook nog eens onnodig op extra kosten joeg. Wat ook niet hielp was dat hij in gesprekken telkens weer alle kanten uit vloog, mogelijk omdat hij zoals hij zelf zei, ADHD had. Ik kon hem op dat soort momenten nog wel zijn aandacht vangen met de woorden als ‘Willem, ho! Nu even je mond houden en luisteren’. Dan had ik zijn aandacht wel. Maar echt grip op de hele situatie kreeg ik niet, verre van zelfs.
“Heer, hier ben ik!”
En toen kwam die voor mij memorabele zondag 10 september; toevallig ook de dag waarop ik 50 werd. Ik zal het nooit vergeten. Herman Boon kwam spreken bij ons in de gemeente (kerk). Ik weet niet of je hem kent, maar het is een echte activator. Hij zingt, danst en springt vaak in de rondte en weet daarbij de boel geestelijk lekker op te schudden. Zo ook deze dienst. Op een gegeven moment daagde hij iedere bezoeker uit om die aankomende week voor de Heer in actie te gaan komen, om voor iemand te gaan bidden. “En als je God belooft ‘Heer, hier ben ik, zegt U maar wie ik mag bemoedigen deze week, dan moet je dat ook doen! En je gaat ook mij mailen wat je gedaan hebt!” aldus Herman.
Het was dus zeker geen vrijblijvende uitnodiging van kijk maar of je eventueel zin en tijd hebt. Het was een zaak van: laat je ja een ja zijn en je nee een nee; doe wat je God belooft! Ondanks dat ik die druk (wees eerlijk, die druk hebben we vaak gewoon nodig om van onze luie piep af te komen) op dat moment ook wel reuze spannend vond, ben ik wel gaan staan en heeft Herman voor mij en vele anderen gebeden.
En ja, dan wordt het even spannend natuurlijk. Een week is snel voorbij en ik neem mijn beloftes aan de Heer zeer serieus. Ik wil ze ook echt nakomen. Gehoorzaam zijn is wel het minste wat we mogen doen voor Hem die letterlijk Zijn leven gaf om ons voor de poorten van de hel weg te slepen. Discipel van Jezus zijn en Hem volgen als kind van de Allerhoogste is geen religieus pierewaaien of maar een beetje aanmodderen. We zijn geen kerkje aan het spelen. De geestelijke wereld is serious business!
En toen werd het dinsdag 12 september. Ik had in de 1 à 2 weken daarvoor al zoveel narigheid te horen gekregen en zoveel (geestelijke) tegenwerking bij hem ervaren, dat ik op een bepaald moment zo verschrikkelijk boos werd. Zó boos! Hoe durfde de duivel het in zijn lelijke kop te halen om op zo’n valse manier te stelen, roven en vernietigen in de levens van mensen. En in dit geval dus in het leven van Willem. Ik was er echt he-le-maal klaar mee! De stoom kwam nog net niet uit mijn oren, maar het maakte me wel fearless. En dat is waarschijnlijk precies waar God mij hebben wilde.
“Jij hebt keihard Jezus nodig!”
Ik had tot dan toe de problemen van Willem alleen benaderd op een wereldse, praktische manier. Maar deze situatie vroeg duidelijk om grover geschut. Hij had gewoon keihard Jezus nodig, of hij nu wilde of niet. Ik appte hem daarom dat ik de volgende dag aan het begin van de middag bij hem langs zou komen. Hij dacht waarschijnlijk dat ik kwam voor een praktisch klusje, maar ik had hele andere plannen. We kunnen als mensen wel in eigen kracht het gevecht aan willen gaan met demonen en duistere machten, maar wij zijn als mens helemaal geen match voor die ellendelingen. Nee, alleen mét God en dóór Zijn Heilige Geest kunnen we de wurggreep van de duivel verbreken in mensenlevens.
Dus daar ging ik de volgende dag. Van te voren vond ik het nog wel wat spannend. Hoe zou Willem gaan reageren op de naam Jezus? Mij is inmiddels wel pijnlijk duidelijk geworden dat er zelfs in de meest uitzichtloze en zelfs levensbedreigende situaties nog steeds mensen zijn die praatjes blijven houden als het om God gaat. Mensen gaan soms letterlijk ‘liever gewoon dood en dan zien we daarna wel verder’ dan dat ze het risico willen lopen om hun ongelijk te halen.
Trots is echt een heel naar ding! En de gevolgen van Jezus af blijven wijzen, zijn desastreus en tot in de eeuwigheid onomkeerbaar. Mensen lopen blind in een fuik waar ze naderhand nooit meer uit zullen kunnen komen. Berouw zal voor hen te laat komen. En dat is een schrijnend gegeven, waar ik en niemand anders iets aan kunnen doen. Het is mensen hun vrije wil die leidt tot redding of tot hun ondergang.
Ik kon het gewoon bijna letterlijk naar binnen gieten
Maar… in tegenstelling tot wat ik eigenlijk een beetje verwacht had, liep mijn gesprek met Willem die woensdagmiddag gesmeerd. Ik kon het evangelie bijna letterlijk bij hem naar binnen gieten. Dit had ik niet aan zien komen. Zo bijzonder! Willem had al wel wat Bijbelkennis vanuit zijn jeugd, maar God had overduidelijk zijn hart voorbereid voor dit moment. Hij was er helemaal klaar voor. En dus gebeurde het dat Willem die middag vol overgave zijn hart aan Jezus gaf. Daar op een stoel in zijn woonkamer, met tranen in zijn ogen, ontving hij vergeving voor zijn zonden én de Heilige Geest. Wat werd hij door God aangeraakt op dat moment en wat was hij dankbaar dat hij ontvangen had, waar hij zó naar verlangd had: een hele nieuwe start.
Hoewel hij daar die middag al een grote stap naar God gemaakt had, wist ik echter ook direct: we zijn nog niet klaar. De laatste stap moet nog gezet worden: de waterdoop ofwel de geloofsdoop door onderdompeling in water. Willem moest gedoopt worden en niet volgende week of de volgende dag, maar nú, dezelfde dag nog! Het is dan wel heel Bijbels is om nog dezelfde dag gedoopt te worden, maar ik had op dat moment nog geen idee waarom ik die grote mate van urgentie ervoer. Maar ja, als God zegt ‘nu!’ dan kunnen we maar beter gehoorzamen toch? Ik ga in ieder geval niet met Hem in discussie.
Het kostte wel even wat telefoontjes om op zo’n korte termijn iemand te vinden die tijd had om samen met mij Willem te dopen, maar natuurlijk lukte dat. Ook ging er in mijn agenda een streep door een waarschijnlijk niet heel erg spannende ouderavond. Niets is namelijk belangrijker dan het van de ondergang redden van mensen. En dus geschiedde het dat op die woensdagavond 13 september 2023 Willem gedoopt werd, in een meertje bij ons in de buurt, in het pikdonker maar onder een prachtige sterrenhemel. Hij werd daar op dat moment in de geestelijke wereld overgeplaatst van het koninkrijk van de duisternis (waar de duivel regeert) naar het Koninkrijk van het Licht; het Koninkrijk van Gods geliefde Zoon Jezus. Hij werd die avond een kind van God en ontving eeuwig leven. Niet door eigen werken, maar door geloof en vanwege Gods liefde en genade. Halleluja! Het was feest in de hemel én op aarde!
Eind goed, al goed… of toch niet?
Nu kan je denken: eind goed, al goed. Maar dat liep toch nog wat anders dan gehoopt. Willem was dan wel wedergeboren en gered, maar zijn ziel en lichaam waren nog de oude. Het kost voor iedere nieuwe gelovige, of je nu Willem heet of een andere naam hebt, tijd om oude, niet helpende en dus destructieve gedachtenpatronen en gewoontes te vervangen door nieuwe, goede gedachten en gedragingen. Je hebt dan wel ontdekt dat Jezus de Weg, de Waarheid en het Leven is, dat veel van wat je geloofd hebt op zijn zachtst gezegd leugens waren, maar wat is dan wel de waarheid? Dat is echt een hele interessante ontdekkingsreis waar de meesten van ons de tijd voor krijgen…
De dagen na zijn doop leek Willem gewoon te zweven van geluk. Hij gaf bijna licht, zo hard straalde hij. Daarna merkte ik echter al snel dat hij toch weer een soort van aan het afglijden was. Hij werd duidelijk opnieuw aangevallen in zijn denken. Hij kreeg allerlei genadeloze ideeën over hoe hij zijn problemen ging oplossen. Hij wist ook precies hoe het allemaal zat, zei hij. Voor mij geen hele vreemde gedragingen, want ik wist al die tijd al: deze man heeft dringend bevrijding nodig. Zijn denken werd overduidelijk gecontroleerd en aangestuurd door demonen. Die rotzakken moesten er dus nog uit.
Maar ik kon Willem vanaf dat moment eigenlijk niet goed meer bereiken. Ik leek niet meer tot hem door te dringen. Hij kwam afspraken niet na, luisterde nauwelijks nog naar wat ik hem probeerde te vertellen en was vooral zelf heel veel aan het woord over wat er allemaal mis was met iedereen. En die eindeloze stroom aan negativiteit begon bij mij op dat moment echt zijn tol te eisen. Ik kon er even niet meer tegen. Ik was heel erg betrokken geraakt, te betrokken zelfs en dat was voor mij geen houdbare situatie.
Ik heb toen advies ingewonnen en uiteindelijk moeten beslissen om afstand te nemen en Willem voor dat moment even helemaal los te laten. Willem helpen voelde op dat moment namelijk als het trekken aan een dood paard. Hij wilde helemaal niet geholpen worden. En weet je, het is echt heel triest, maar soms moeten mensen gewoon nóg dieper zakken voordat ze wel geholpen willen worden…
De week daarna zou ik een paar dagen weg gaan. Dat werd voor nu even mijn nieuwe focus. Ik moest mijn gezin en werk zo managen dat ik inderdaad zonder problemen weg kon die midweek. En dan na mijn vakantie, dan zou ik wel weer eens opnieuw gaan peilen hoe Willem zijn pet dan stond. Of hij weer wat bereikbaarder werd. Nou, daar is het helaas niet meer van gekomen. Dat zal ook geen verrassing voor je zijn als je aan het begin van dit verhaal een beetje opgelet hebt. Tijdens mijn vakantie bereikte mij namelijk het gruwelijke nieuws dat Willem, mijn nieuwe broertje in geloof, zelfmoord had gepleegd. De drang/dwang om uit het leven te stappen was hem te machtig geworden.
Op het moment dat ik het slechte nieuws over Willem hoorde, was de begrafenis al lang achter de rug. Dus terugrekenend denk ik dat de duivel binnen een week na Willem zijn doop, de duimschroeven opnieuw zo strak heeft aangedraaid en dat demonen zijn gedachten zo overgenomen hebben, dat hij geen andere weg meer gezien heeft dan gehoorzamen aan hun aanmoedigingen om een einde te maken aan zijn aardse leven.
Even schrikken maar toch geen verrassing
Het nieuws van zijn dood was aan de ene kant natuurlijk even schrikken, maar aan de andere kant kan ik ook niet zeggen dat het een grote verrassing was. Ergens diep in mijn hart heb ik dit gewoon aan zien komen; dat hij voor menselijke hulp, in ieder geval voor de hulp die ik hem bieden kon, en die hij wilde aannemen, te ver verstrikt was geraakt in het web van leugens van de duivel. Willem had daarbij natuurlijk ook gesproken over dat ik niet bang hoefde te zijn dat hij zelfmoord ging plegen… Jaja, dat rookgordijn, daar trap ik vanaf nu ook niet meer in. Laat dat ook voor jouw een red flag zijn. Als mensen over zelfmoord praten, al is het ontkennend, dan is dat precies waar ze mee bezig zijn in hun denken.
Ook snapte ik nu ineens ook waarom de Heilige Geest zo’n urgentie op mijn hart gelegd had met betrekking tot Willem zijn doop. Ik snapte de noodzaak van het nù dopen. Als we daarmee gewacht hadden, dan had de duivel het hem zeker weten weer uit zijn hoofd gepraat. Het ijzer móest gesmeed worden toen het heet was.
Wat ben ik achteraf gezien dus blij dat ik gehoorzaam ben geweest. Wat ben ik dankbaar dat Herman Boon mij zodanig aangevuurd heeft, dat ik uit heb durven stappen om een verloren ziel, die al met één been over de drempel van de hel stond, in zijn nekvel te pakken en terug te sleuren de goede kant op, Gods Koninkrijk in. De duivel heeft dan wel zijn leven hier geroofd, maar zijn grote plan is gedwarsboomd. Willem stond zoals vele anderen in deze wereld strak voorgesorteerd voor een eeuwigheid in de hel, een plek waar geen mens voor bestemd is, maar Jezus heeft hem nog net op tijd de hemel in kunnen loodsen. Zijn leven hier is dan wel geroofd, maar hij is gered! Ik ga mijn broertje later in de hemel dus gewoon terug zien en dan proosten we uitbundig op de overwinning, die Jezus voor ons behaalde. Halleluja!
Naast dat ik deze geweldige getuigenis gewoon graag met je wilde delen – om te getuigen van hoe goed God is en hoe belangrijk het is dat wij Christenen (eindelijk eens) gaan doen waartoe God ons allemaal oproept – wil ik ook graag een belangrijke boodschap met je delen over het fenomeen ‘zelfmoord’. Het lijkt namelijk volksziekte nummer 1 te worden. Een toenemend aantal (vooral jonge) mensen lijkt het ‘uitdienen’ van hun leven hier op aarde als een onmogelijke opgave te zien. De geestelijke nood is enorm en dat is op zijn zachtst gezegd schrijnend!
Naast dat zelfmoord of pogingen daartoe natuurlijk ook bijzonder traumatisch zijn voor de familie en (andere) achterblijvers (ik spreek helaas uit eigen ervaring) wil ik het hierna in het bijzonder hebben over diegenen die zelf zelfmoord overwegen of al gepleegd hebben; over mensen zoals Willem die geboren zijn met een enorme wil om te leven, maar die toch op enig moment de dood als oplossing gaan zien voor… vul het zelf maar in.
De wereld, maar vooral ook de geestelijke gezondheidszorg, zit vol met mensen die het leven niet of nauwelijks meer zien zitten, die gebukt gaan onder trauma’s, die in de war zijn, buiten zichzelf, die stemmen horen of ‘spoken’ zien. En wat biedt de medische wereld deze mensen? Vaak levenslange therapieën, versuffende en verslavende medicatie en al dan niet gedwongen opnames. Er wordt hiermee vooral ingezet op het leven opnieuw leefbaar maken.
Hoop doet leven
Echte oplossingen hebben psychiaters en doctoren meestal niet. Er wordt mensen geen concrete hoop geboden die ze juist zo hard nodig hebben. En dat kan ook eigenlijk niet anders. Als je de bovennatuurlijke, geestelijke wereld waar de Bijbel heel veel over spreekt, niet (er)kent en dus buiten beschouwing laat, als je daardoor de werkelijke vijand niet scherp in beeld hebt en je ook nog eens God niet betrekt bij de oplossing, dan kan je het geestelijke gevecht wat gaande is NOOIT winnen. Dan ben je met al je goede bedoelingen lukraak in het luchtledige aan het meppen in de hoop dat je per ongeluk toch iets raakt.
En mocht ik je nu nog niet geshockeerd hebben, laat me hier dan nog een bommetje plaatsen. Ik ga hier een hele gedurfde uitspraak doen. Ik geloof persoonlijk dat, tenzij er sprake is van een lichamelijke hersenafwijking, zo goed als iedere geestelijke ziekte, geestelijk lijden of geestelijke dwaling een demonische oorzaak heeft. En die oorzaak is in tegenstelling tot wat vele deskundigen nu beweren, wél op te lossen.
Geestelijke problemen zijn op te lossen als we Jezus het podium gaan geven waar we nu vaak doctoren, psychiaters en andere hulpverleners op gezet hebben. Geheel onterecht zien we hen vaak als laatste redmiddel. Ja natuurlijk doen zij waardevol werk. Daar hoor je mij niets over zeggen. Maar demonen zitten nu eenmaal op een hoger geestelijk niveau dan waar deze mensen invloed op uit kunnen oefenen. Er kan weliswaar aan symptoombestrijding gedaan worden, maar de oorzaak en de demonen zelf blijven zitten.
De enige echte remedie, eentje die wel werkt, is bevrijding. Bevrijding is keihard nodig in onze samenleving, want bij veel mensen is de geestelijke en psychische nood hoog. Heel hoog. Met het water aan de lippen hoog. Mensen die geestelijk in de knel zitten én hun familie hebben levenslang TENZIJ Gods kinderen op gaan staan en in de naam van Jezus demonen uit gaan drijven. Niet in eigen kracht maar door de kracht van de Heilige Geest. Niet voor eigen faam of verdiensten, maar om God te dienen en Hem alle eer en glorie te kunnen geven die alleen Hem toekomt.
Extra disclaimer:
Wees gewaarschuwd! Je kan beter geen spelletjes spelen met demonen. Bevrijding is een serieuze zaak. Ben je dus Christen, laat je trainen in bevrijding. Zorg dat je weet hoe je handelen moet. We hebben demonen veel te lang hun gang laten gaan. En aan de andere kant: ben je (nog) geen Christen, ben dan alsjeblieft niet zo naïef om te denken dat je ook wel zonder de Heilige Geest demonen uit kunt drijven. Als er al iets gebeurt, dan is het dat ze jou persoonlijk een enorm pak slaag komen geven. Lees het verhaal in Handelingen 19:13-17 maar eens.
Wat zijn demonen?
Mensen die zelfmoord overwegen als ontsnapping uit hun geestelijk lijden, worden vaak onophoudelijk in hun denken gesard en gepijnigd door demonen. En het gaat maar door en het gaat maar door. Dag in dag uit treiteren ze en putten ze mensen uit. Ze roeptoeteren in onze oren en laten jou en mij bijvoorbeeld denken dat gedachten als “het is misschien maar beter als ik er niet meer ben, als ik er een einde aan maak” onze eigen ideeën zijn. Maar nee dus. Hier is een doodsgeest aan het werk.
Maar wat zijn demonen nu precies? Demonen worden ook wel boze geesten, onreine geesten of engelen van satan (de duivel) genoemd. Het zijn wezens zonder lichaam, die afkomstig zijn uit het rijk der duisternis. Om hier op aarde te kunnen zijn, hebben ze een (bij voorkeur menselijk) lichaam nodig. Eenmaal gehecht aan een lichaam laten ze vervolgens niet snel meer los. Ze hebben namelijk een grondige hekel aan ‘verhuizen’.
De reden waarom ze er zo op gebrand zijn om hun inwoning te maken in mensen, heeft te maken met de missie waarmee ze door hun meester, de duivel, naar de aarde gestuurd zijn. Wat die missie precies is, daar kom ik zo op, maar vast staat in ieder geval dat ze volstrekt genadeloos zijn en grof inzetten om maar niet te hoeven falen in hun opdracht. Het laatste wat ze willen, is eruit gestuurd worden en terug moeten keren naar waar ze vandaag kwamen om daar verantwoording af te leggen voor hun falen. Dat ze daar bijzonder huiverig voor zijn, leert de Bijbel ons bijvoorbeeld in Lukas 8:26-37. Daar staat beschreven hoe een groep demonen Jezus zelfs smeekte om dan maar in een kudde varkens gestuurd te worden. Hoe wanhopig kan je zijn?
Maar wat is nu precies de missie van demonen? Waarom doen ze wat ze doen en waarom is de duivel er zo op gebrand dat demonen slagen in zijn opdrachten? Waarom wordt er vanuit de geestelijke wereld zo vol ingezet op het verleiden van mensen tot zelfmoord? Twee belangrijke redenen wil ik je hier noemen.
- Allereerst wordt door zelfmoord de tijd bekort die mensen hier op aarde hebben om de Waarheid te ontdekken, om Jezus te leren kennen. Als mensen uit het leven stappen voordat ze gered zijn en hun toekomst bij God is veilig gesteld, dan gaan ze voor altijd verloren. Dan is het game over. Jammer maar helaas. ‘Ga rechtstreeks naar de gevangenis en ga niet langs start’. Het is eigenlijk een heel simpel gevalletje kansberekening. Het idee van de duivel is: ‘Hoe korter een mensenleven, hoe kleiner de kans dat ze God ontmoeten en ze daardoor gered kunnen worden uit mijn greep. Ik niet naar de hemel, dan ook zoveel mogelijk mensen niet.’ Dit is hoe haat werkt.
- En daarnaast, als mensen hun leven voortijdig beëindigen, dan wordt het specifieke plan wat God voor hun leven had – datgene waar we voor gemaakt zijn – niet geheel vervuld. Of in Willems geval: geheel niet. Hij heeft namelijk niet kunnen doen waarvoor God hem gemaakt heeft. Hij heeft niet kunnen getuigen van Gods genade en goedheid. Hij heeft mensen niet kunnen vertellen over zijn levensveranderende persoonlijke ontmoeting met Jezus. Hij heeft op zijn beurt niet weer andere mensen naar Jezus kunnen leiden. Hij heeft geen zieken kunnen genezen. Hij heeft de opdracht niet kunnen volbrengen die speciaal op zijn leven lag. Hij heeft God-zij-dank wel de juiste eindbestemming gehaald, maar de bestemming voor zijn leven hier op aarde totaal gemist.
Zijn verhaal moet gehoord worden!
En daarom spring ik hier in. Willem heeft zijn krachtige getuigenis dan wel niet zelf met de wereld kunnen delen, maar zijn verhaal zál gehoord worden! De duivel zal het laatste woord niet hebben. Halleluja! Willem werd dan wel monddood gemaakt, maar dan doe ik toch zeker zijn verhaal! Ook om mijn nieuwe broertje te eren. Ik wil dat de wereld weet wat een held Willem was voordat de duivel hem pootje lichtte. Hij was zo stoer, maar ook kwetsbaar en nederig genoeg om te willen buigen voor de levende God; iets wat de eigenwijzen in deze wereld nog niet durven.
Ik wil verder ook dat de wereld weet dat zijn leven niet voor niets was. Al zijn er bij zijn nabestaanden vast en zeker onbeantwoorde vragen, zeker is dat Willem voor eeuwig leeft. Hij leeft! Zijn leven had zin, omdat het voor hem (net als voor ieder ander) de springplank was naar een krachtige ontmoeting met de levende en allerhoogste God. Al was het op het nippertje. Zijn leven had zin, omdat zijn getuigenis andere mensen in geestelijke nood de ogen zal openen, omdat het de hopelozen weer hoop zal geven. Zijn leven had zin, omdat zijn verhaal mensen aan de voeten van Jezus gaat brengen. Zijn leven had zin, omdat het laat zien hoe verrot de duivel is en hoe hard we Jezus dus nodig hebben. Allemaal! Ook diegenen die dat nog niet willen horen of toegeven.
En tot slot alleen nog dit:
Lieve Willem,
Je bent voor mij een held. Ik bewonder je moed dat je dwars door al je pijn, verdriet en wanhoop heen, je hart hebt durven openen voor die ene Onbekende, voor Koning Jezus, die nu jouw Redder en Vriend is tot in eeuwigheid. Je wanhoopsdaad is geen slimme zet geweest vriend. Je bent er hier op aarde veel moois door misgelopen. Het heeft je heel wat gekost. Ik troost me echter met de wetenschap dat je nog net op tijd juist hebt voorgesorteerd en dat je daardoor nu bij Vader God in de hemel bent; de beste plek waar je maar zijn kan.
Tot ziens broer!
Liefs van mij
Meer informatie?
Bevrijding is vaak een belangrijke en noodzakelijke (eerste) stap in het vrijkomen van geestelijk lijden. Om bevrijding te kunnen ontvangen, is het cruciaal dat je eerst je leven aan Jezus Christus overgeeft. Vrijheid begint bij een relatie met de Bevrijder. Zolang je Hem niet toebehoort, behoor je toe aan het rijk der duisternis en daar hebben demonen vrij spel. Niets wat jij daartegen kan doen.
Naast bevrijding zijn er ook nog andere stappen die belangrijk zijn om als Christen vrij te komen én vrij te blijven. Denk bijvoorbeeld eens aan het vernieuwen van je denken, het bewust verbreken van vloeken en niet onbelangrijk: levensheiliging. Vrijheid komt niet aanwaaien. Jezus heeft het dan wel zwaar voor ons bevochten aan het kruis, nu is het aan ons om het naar ons toe te trekken.
Om je verder op weg te helpen, verwijs ik je graag door naar de volgende kerken en bedieningen:
Frontrunners Ministries:
Onderwijs over demonie en bevrijding
Tessa van Olst Ministries:
Onderwijs over het vernieuwen van je denken
Vrijheid in Christus
Een hele waardevolle training voor zowel nieuwe gelovigen als mensen die al langer Jezus volgen.
Voor bevrijding zelf kan je terecht bij o.a.
De samenkomsten van Jubilee
De samenkomsten van The River Church
Bevrijdingsdiensten van Frontrunners Ministries
House of Miracles
House of Acts
Stichting Therapeia