Zoveel jaren lang ben ik op zoek geweest naar de reden en zin van mijn leven. Mensen, omstandigheden en materie zorgden niet voor geluk, rust, blijdschap…
Er moet toch ‘meer’ zijn? En als dat er is, hoe zorg ik er dan voor dat dit houvast concreet wordt en niet zweverig en vaag blijft? Hoe word ik happy? En als ik dat bén, hoe zorg ik dan dat ik het ook blijf? En daarnaast zijn er zo veel religies en spirituele stromingen… Als er een god bestaat, welke van die vele ‘smaakjes’ is dan de echte? Ik bevond me in een zeer pijnlijke spagaat. Een spagaat op olympisch topniveau zeg maar gerust. Zo eentje waar je zonder bovennatuurlijke kracht niet uit komt….
Opvallend is dat – welke spirituele stroming we ook volgen – we ons vaak bevinden in een situatie van uitputting, onzekerheid en frustratie. Vooral als we onze ik in het centrum van ons universum plaatsen (ik moet, ik zal, ik wil…). We zijn dan op onze eigen kracht onze spiritualiteit aan het managen. God, onze Papa, de machtigste en krachtigste Kracht van het hele universum heeft onze hulp NIET nodig! Wij zijn niet God, maar Zijn kinderen en mogen leren vanuit die hoedanigheid in vertrouwen/geloof te leven, te ontvangen, te leren en te volgen. Als we bereid zijn om ons grote ego en onze eigen-wijsheid los te laten, zullen we merken dat er maar één God is die ons werkelijk uit de spagaat kan halen.