Afgelopen week heb ik weer een prachtige bovennatuurlijk genezing meegemaakt waar ik jullie graag in mee wil nemen. Omdat de kans echter groot is dat je mij niet persoonlijk kent, wil ik allereerst het volgende nadrukkelijk vermelden. Deze getuigenis gaat niet over hoe geweldig ik ben. Het gaat over hoe geweldig God is en hoe Hij iedere dag opnieuw met de kracht van Zijn Geest door ons heen wil werken én kan werken als (!) wij Hem daar de gelegenheid voor geven. Bovennatuurlijke genezingen zijn een openlijke demonstratie van de wonderbaarlijke kracht van de Heilige Geest. Daardoor zijn ze enkel en alleen tot Gods eer en níet tot eer van mensen.
[Jezus aan het woord] “Degenen die tot geloof zijn gekomen, zullen herkenbaar zijn aan de volgende tekenen: in Mijn naam zullen ze demonen uitdrijven, ze zullen spreken in onbekende talen, met hun handen zullen ze slangen oppakken en als ze een dodelijk gif drinken zal dat hun niet deren, en ze zullen zieken weer gezond maken door hun de handen op te leggen.”
(Marcus 16:17-18 NBV)
Wat was het geval. Een vrouw uit onze (kerk)gemeente kon vrij plotseling haar rechterhand niet meer gebruiken. Hij was heel pijnlijk en krachteloos. Naast dat dat op zich al niet tof was, was een bijkomend probleem dat ze de volgende dag examens moest gaan maken… via de computer. Als je dan niet met twee handen kan typen en ook nog eens rechts bent, dan heb je wel een serieus groot probleem.
Ondanks dat ze eigenlijk die zondag thuis wilde blijven om nog te leren, was ze door anderen aangemoedigd om toch naar de kerk te komen. Dan zouden we voor haar kunnen bidden. Je ziet vaker dat als mensen bijvoorbeeld lichamelijk niet fit zijn, in hun hoofd heel druk of mentaal zwak, dat ze de neiging hebben om zich in een hoekje terug te trekken. Dit lijkt menselijk gezien misschien een logische zet – even je rust pakken -, maar hierin schuilt tevens een groot gevaar.
(G)een prooi voor de duivel
Wij mensen zijn namelijk als schapen en in onze kudde (van gelovigen) zijn we veilig en beschermd. Maar dwalen we af of laten we ons verleiden om onszelf te isoleren, dan zijn we een hele makkelijke prooi voor de duivel. Gelukkig had de vrouw aan de oproep gehoor gegeven en was ze ondanks twijfel en andere dingen die ook belangrijk leken, toch naar de kerk gekomen.
Na de dienst werd ze naar voren geroepen en er werd voor haar gebeden. Dat leverde helaas geen merkbare verbetering op. Wat er echter tijdens het bidden bij mij gebeurde, was dat ik een beeld te zien had gekregen van drie van mijn vingers op haar pols; achteraf gezien een hele duidelijke instructie voor mij om deze vrouw de handen (of in dit geval: mijn vingers) op te leggen en genezing uit te spreken.
[Jezus aan het woord] “De dief [de duivel] komt alleen maar om te stelen, te slachten en verloren te laten gaan; Ik ben gekomen opdat zij leven hebben en overvloed hebben.”
(Johannes 10:10 HSV)
Wat ik naast dat beeld (van mijn vingers op haar pols) ook sterk ervoer, was dat we bij ons gezamenlijk gebed te weinig autoriteit gepakt hadden. Het was allemaal te lief geweest en de duivel, de dief van haar gezondheid, was er niet van onder de indruk geweest.
We moeten er bovenop klappen!
Als je aan de vooravond van belangrijke examens zonder enige aanwijsbare reden ineens alle kracht uit je schrijfhand verliest, dan is er in mijn ogen overduidelijk sprake van treiterij uit het kamp van de duivel. Dan wordt er behoorlijk geroofd in je leven.
We lezen in het Bijbelboek Johannes bijvoorbeeld hoe Jezus ons hier al voor waarschuwde. Niet zodat we onder de indruk zouden moeten geraken van de duivel, maar wel zodat we ons de noodzaak beseffen om alert blijven en direct te handelen indien nodig. Als je weet dat de duivel er plezier in heeft om te roven, slachten en vernietigen, dan is er mijns inziens geen enkele reden om die ellendeling met iets anders dan met harde hand aan te pakken. Niet aaien en ‘alsjeblieft’ maar gewoon er bovenop klappen. Hij hoort van angst in zijn broek te piesen als hij jou en mij aan ziet komen.
Al met al, ik had dus de sterke indruk dat er nog een flinke dreun uitgedeeld moest worden om de duivel te dwingen deze vrouw los te laten. Maar ja, dat kan ik dan wel zo voor me zien of de indruk hebben dat… Direct daarop acteren is een tweede en iets wat ik echt nog aan het leren ben. Ik kan nog veel te bescheiden en afwachtend zijn; iets wat de wereld graag ziet, maar waar je in het Koninkrijk van God niet veel mee gedaan krijgt.
Wat ik nu vooral dacht was: ‘Ja, er is net al voor haar gebeden door mensen die echt wel weten wat ze doen en het heeft geen merkbaar resultaat gehad. Wat heeft het dan nog voor zin dat ik me er ook nog mee ga ‘bemoeien’?’ De duivel deed er vervolgens nóg een schepje bovenop met de volgende giftige sneer: ‘Denk jij nu werkelijk dat jij het beter kan!? Ben jij meer dan een ander!?’ Dit alles was voor mij op dat moment voldoende om even te passen. Ik heb de hele situatie maar een beetje laten gaan, zo van ‘nou ja, laat ook allemaal maar’. Zie je wat er gebeurde? Ik had me laten intimideren en deed daardoor precies wat de duivel wilde, namelijk niet doen wat God van me vroeg.
Na de dienst ging ik aan de thee, en een taartje… en een soepje. In onze kerk houden we erg van koken, bakken en (we moeten wel) lekker eten. Hallelujah! Prijs de Heer voor lekker eten! Amen? Afijn, toen ik nog een tweede theetje wilde gaan halen, kreeg ik de vrouw met de pijnlijke hand ineens weer in mijn vizier. Ze zat aan de kant op een stoel met een soort massageballetje en een bedenkelijk gezicht haar nog steeds zere hand te masseren. Op dat moment knapte mijn valse bescheidenheid als een ballonnetje uit elkaar en kwam er een soort van heilige boosheid over me heen van ‘Ja maar, dít ga ik toch zeker niet pikken!? Opzouten met die pijn. Opzouten met de duivel. Loslaten zal ie!’
Ik ben daarop naar de vrouw toegelopen en heb gevraagd of ik ook voor haar mocht bidden. ‘Heel graag’ was haar antwoord. Ik heb toen precies gedaan wat ik eerder in gedachten had gekregen. Ik heb mijn duim, wijsvinger en middelvinger op haar pols gelegd en volledige genezing over haar uitgesproken. Of een beter woord is misschien wel ‘geclaimd’. Ja, dat lees je goed: ik heb genezing en gezondheid geclaimd! Niet bij God, maar bij degene die het onrechtmatig gestolen had. Ik claimde bij de duivel terug wat we door het offer van Jezus vrijelijk en uit genade ontvangen hebben. Hemelse gezondheid is het wettelijk geboorterecht van iedere wedergeboren Christen.
Zijn rechtmatige plaats is onder onze voeten
Wat zou jij doen als een dief brutaal jouw huis binnen komt wandelen, je televisie van de muur trekt en er vervolgens vrolijk mee de deur uit wil wandelen? Dan ga je toch niet achterover leunen en afwachten of de dief zich misschien bedenkt en jou je eigendom terug komt brengen? Ook vraag je hem toch niet beleefd of jij jouw eigen televisie alsjeblieft terug kan krijgen? Dan is het toch gewoon ‘hier met die tv en wegwezen jij!’? Dan laat je toch ook zien wie er werkelijk de baas is in huis? Nou, datzelfde moeten we met de duivel doen. Geen respect. Geen alsjeblieft en dank je wel. Geen genade. Geen onderhandeling. Zijn rechtmatige plaats is onder onze voeten!
Oké. Dit was even een zijweggetje, maar nu weer terug naar de getuigenis. Toen ik deze vrouw voor de eerste keer de handen oplegde en genezing uitsprak, voelde ik al direct mijn hand warm worden. De ander hoeft dat niet persé hetzelfde te voelen, maar voor mij was toen wel duidelijk dat er ‘iets’ gebeurde. Na mijn gebed, zat ze me eigenlijk een beetje aan te kijken van ‘Ik hoop maar dat het gewerkt heeft, we gaan het zien. Dank je wel voor je gebed.’ Maar ik was nog niet klaar. Ik heb haar toen direct aangemoedigd om haar hand te gaan bewegen; om bewegingen te gaan maken die kort daarvoor nog heel pijnlijk waren geweest.
Dit had twee redenen. Ze moest allereerst voor mij gaan testen of er wat veranderd was in haar hand. Het is als bidder erg praktisch om te weten waar je mee te maken hebt. Is er wat veranderd en zo ja wat? Dan kan ik daarop anticiperen. Maar daarnaast zette het ook in haarzelf iets belangrijks in werking, namelijk geloof. Of ik kan misschien beter zeggen: ongeloof kwam in beweging richting de uitgang.
Mensen kunnen het moeten gaan bewegen van een (voorheen) pijnlijk lichaamsdeel echt als een drempel ervaren. In de gedachten van deze vrouw was het bewegen van haar hand waarschijnlijk nog steeds gekoppeld aan pijn en dan sta je niet te popelen om je hand uitgebreid te gaan bewegen. En daarbij zal de pijn op zijn beurt ook weer gekoppeld zijn geweest aan twijfel. Eerder gebed had immers (ook) niet geholpen en wat dacht je van angst? ‘Wat nu als ik mijn examens helemaal niet kan maken? Hoe moet het dan verder met mijn opleiding?’ en misschien zelfs ‘Wat heeft dit voor (financiële) consequenties voor mij?’ Dit doorborduren heet ‘je zorgen maken’. Ik kan dat heel goed en jij waarschijnlijk ook. Ondanks dat ze ongetwijfeld geloofde dat God haar wilde genezen, was er nog steeds een bepaalde mate van verwachting van pijn en die verwachting is twijfel en twijfel is ongeloof. Ze had tegelijkertijd geloof én ongeloof. Geen behulpzame combinatie!
Geloof én ongeloof, geen behulpzame combinatie
En hoor me heel goed! Omdat we nog zo overgevoelig kunnen zijn voor veroordeling, wil ik niet dat je deze mist. Ik veroordeel deze vrouw niet. Ik gebruik haar voorbeeld hier enkel om je te laten nadenken over misschien wel jouw eigen situatie. Ik persoonlijk heb ook nog kwaaltjes waarvan ik geloof dat Jezus ze voor mij overwonnen heeft, maar de genezing ervan heb ik op dit moment nog niet kunnen pakken. Ik heb daar nog nieuwe, frisse openbaring over nodig. Ik ben nog aan het ontdekken waar voor mij persoonlijk de sleutel tot genezing zit en waar ik hem tot op heden dus nog gemist heb. Die geloofsreis is voor mij een proces; niet omdat genezing voor Jezus een proces is, maar omdat ik nog veel te leren heb.
Er is echt een groot verschil tussen geloven in God, geloven dat God ons altijd wil genezen en geloven dat jouw kwaal nú gaat genezen, omdat Jezus Zijn striemen jouw genezing ZIJN! Geloof heeft iedere Christen, maar dit geloof wordt krachteloos gemaakt als we op enigerlei wijze ongeloof, twijfel, angst of zorgen in ons hart binnen laten komen. Dit geldt zowel voor de bidder als voor de ontvanger. Het is dus niet ‘ik heb geen geloof’ of ‘ik moet meer geloof krijgen’. Je moet het geloof wat je hebt, gaan gebruiken en de redenen voor je ongeloof gaan tackelen. De Bijbel staat niet voor niets bol van de aanmoedigingen als ‘twijfel niet’, ‘wees niet bang’ en ‘maak je geen zorgen’. Blijkbaar hebben we het nodig om dat héél vaak te horen. We moeten onze gedachten ermee blijven vernieuwen, zodat ook onze verwachtingen veranderen. Ongeloof moet eruit zodat ons geloof in kracht kan toenemen.
Dat ik deze vrouw dus vroeg haar ‘pijnlijke’ hand te gaan bewegen, was ook bedoeld om haar verwachtingen op te rekken. Ik wilde haar prikkelen en uitdagen om haar geloof in de actiestand te zetten. Ze moest bewust ‘nee’ gaan zeggen tegen twijfel en ondanks de verwachting van pijn tóch haar hand gaan (durven) bewegen. Dat deed ze eerst heel voorzichtig, maar toen ze voelde dat de pijn duidelijk minder was geworden, werd ze moediger. Ik kon in haar ogen zien dat ongeloof plaats begon te maken voor een hoop en verrassing. Zou het dan toch echt? Zo gaaf om te zien!
Zou het dan toch echt?
Die nieuwe gemoedstoestand bij haar en de extra verwachting die nu ook bij mij werd aangewakkerd, maakte dat ik direct doorzette. We vieren namelijk geen kleine feestjes. We gaan voor de GROTE feestjes! Dus niet 30 seconden blij zijn om een kleine vooruitgang en de duivel kans geven om ondertussen opnieuw te roven. Ook niet denken: ‘Geweldig, God heeft iets in gang gezet en Hij gaat dat in Zijn timing wel volmaken.’ Nee, het ís al volbracht zei Jezus.
Ik voelde aan alles: en nu doorzetten! Na één keer bidden was de pijn al aan het verdwijnen en dus herhaalde ik hetzelfde nog een keer. Ik legde haar de handen op, sprak in Jezus’ naam uit dat de pijn moest verdwijnen, dat alle zenuwen en spieren als nieuw moesten worden en dat alle kracht terug in haar hand moest komen. Weer liet ik haar haar hand bewegen en testen. Het was opnieuw beter geworden, maar het was nog steeds niet helemaal over. Nu zegt men wel eens dat al het goede in drieën komt en dus in het geestelijke nóg maar een flinke klap erop geven toch?
Toen heb ik haar voor de derde keer de handen opgelegd en een kort gebed uitgesproken en… je had haar gezicht eens moeten zien. Priceless!!!! Verbijstering, uitzinnige vreugde. “Het is weg! De pijn is wel! Kijk, ik kan weer een vuist maken. De kracht is terug!” Daarna zei ik: “Als het over is, kan je mij met die hand ook wel een high five geven.” En dat deed ze direct. Ze stond ook op en pakte een stoel beet. “Kijk, ik kan ook weer een stoel optillen?!” Ze overstroomde van vreugde en de tranen liepen zowel bij haar als bij mij over de wangen. Niet alleen haar hand was genezen, maar alle belemmering voor haar examens was ook in één klap weg. We konden nu een GROOT feest vieren. GOD IS GOED! Amen?
101 redenen om mijn mond te houden
Wat ikzelf heel erg geleerd heb door deze ervaring, of eigenlijk meer waarin ik opnieuw bevestigd ben, is dat ik als bidder voor genezing moet gaan handelen zodra ik ook maar enigszins het gevoel krijg dat de Heilige Geest me daartoe aanmoedigt. Sterker nog: het is essentieel! Ik heb gemerkt dat uitstel bijna automatisch resulteert in afstel. Zodra ik mijn hersencellen de gelegenheid daartoe geef en de duivel de ruimte, komt er direct twijfel. Dan ontstaan er 101 heel plausibel klinkende redenen waarom ik beter mijn mond kan houden. “Het komt allemaal vanzelf wel goed… Het heeft z’n tijd nodig… Het heeft vast geen effect als ik voor mensen bid…” en meer van dat soort nonsens. Als ik niet direct in geloof uitstap, komt er onherroepelijk twijfel mijn hart binnen en wordt mijn geloof krachteloos. En datzelfde geldt waarschijnlijk ook voor jou.
“Broeders en zusters, wat heeft het voor zin als iemand zegt te geloven, maar hij handelt er niet naar? … Zoals het lichaam dood is zonder de ziel, zo is ook geloof zonder daden dood.”
(Jakobus 2:14 en 26)
Onze hersenen zijn dol op logica en dus ontstaat er makkelijk kortsluiting als ze geconfronteerd worden met Gods bovennatuurlijke wetmatigheden. God is gewoon niet te snappen. Hij past niet in een hokje. Zodra jij overtuigd bent te weten hoe God in elkaar zit, dan weet je één ding zeker. Je zit ernaast. Hoe meer je namelijk over God ontdekt, hoe meer tot de conclusie zou moeten komen dat je eigenlijk nog helemaal niets weet. Het is dus gewoon zaak om je denken op zijn tijd gewoon het zwijgen op te leggen. Niet denken maar doen! Niet twijfelen maar gaan! En als je dan toch persé wil denken, doe dat dan naderhand.
Als wij handen op zieken gaan leggen, belooft God, dan zullen zij genezen. Handoplegging zorgt voor overdracht van bovennatuurlijke Goddelijke (genezings)kracht. Het is een keiharde belofte vanuit de hemel en God is geen mens dat Hij Zijn woord zou breken of terug zou komen op Zijn besluit (Numeri 23:19). Maar het tegenovergestelde is natuurlijk ook waar. Als wij mensen de handen níet op (willen/durven) leggen – even afgezien van vele andere creatieve manieren waarop ik ook geloof dat Gods Geest genezing kan laten stromen – en we onze handen dus op onze rug houden, dan weten we ook zeker dat mensen níet bovennatuurlijk genezen.
En zien we bij handoplegging en gebed dan altijd iedereen genezen? Nee, helaas nóg niet! Maar één ding staat als een paal boven water: dat ligt NIET aan God. Het ligt niet aan Zijn plan voor ons leven en niet aan Zijn wil. Nee, het ligt aan ons; aan de bidders en/of de ontvangers. Ieder van ons, dat durf ik wel zo te stellen, heeft nog heel veel te leren, te groeien en te oefenen. En stoppen met teveel nadenken en redetwisten en gewoon gaan doen, is een hele effectieve manier om daar stappen in te gaan zetten.
Jezus zegt tegen ons: “Volg Mij!” En dat is feitelijk het enige wat we moeten doen. Hem navolgen. Dat betekent: doen wat Hij heeft gezegd en nadoen Hij ons heeft voorgedaan.
Wil jij nu graag meer weten over geloof? Ben je benieuwd naar wat geloof doet, waarom God geloof van jou vraagt, wat geloof is, hoe je het krijgt en hoe jij jouw geloof effectief kan gebruiken waardoor het schijnbaar onmogelijke toch mogelijk gaat blijken te zijn?
Bestel dan hier gratis het prachtige boek ‘Geloof voor het onmogelijke’ en bekijk hier de bijbehorende YouTube video’s met Bijbels onderwijs van de Frontrunners Faith School.